Blijven dansen

“Mijn dochter zit even niet lekker in haar vel,” vertelt mijn vriendin. “Ze zou gisteren uitgaan, dansen met vrienden, maar heeft afgezegd. Dat gaat al een week zo. Ze voelt zich niet lekker, afgewezen. Ze trekt zich terug. En vervolgt vriendin gefrustreerd: “ik zie precies wat ze moet doen: wel met vrienden afspreken, uiten wat ze nodig heeft. Als ze gewoon naar me zou luisteren, dan zou alles beter gaan. Maar ze wil het niet horen. Ze wordt boos als ik iets zeg.”

Ik hoor mezelf gniffelen. Pijnlijk herkenbaar. Want ik wéét ook altijd precies wat mijn kinderen nodig hebben. En die drang om te fixen. Om tips te geven. Om te pushen richting de deur, richting vrienden, richting wat jij denkt dat goed is, die is zo hardnekkig.

En toch zit daar de crux Want de vraag is niet: wat kan ik mijn kind geven?
De vraag is: wat heeft ze van mij nodig én vooral: wat heb ik te verdragen?

Dat je kind niet vrolijk is. Dat ze zich terugtrekt. Is als moeder moeilijk om te zien. Maar het ongemak, de machteloosheid die dat oproept, dát is van jou. En daarom ga je praten, pushen, tips geven, fixen. Niet omdat zij dat nodig heeft, maar omdat jij van je eigen rotgevoel af wilt.

Mijn vriendin zucht. “Ik weet het wel: Stoppen met pushen en haar laten merken dat ik haar vertrouw, dat het wel goed komt”
Tja.

Een dag later stond ik in Sociëteit de Kring op het Leidseplein. Mijn buurvrouw vierde haar 73e verjaardag met een Beatles-coverband. De dansvloer stond vol 70-plussers die swingden alsof ze weer twintig waren. Fantastisch.

Er was een vrouw die me direct opviel: leren broek met cowboylaarzen aan, felrode lippenstift op, een hoed met een rand. Ze straalde en flirtte. Ik voelde me helemaal geïnspireerd. Zo wil ik over 20 jaar ook zijn: Fit, verzorgd, jong, eigen stijl.

Toen ik de volgende ochtend het huis uit liep in een kort spijkerrokje met laarzen, een hemdje en leger-jasje, vroeg ik een tikkeltje onzeker aan mijn dochter: “Kan dit wel? Of lijk ik nu op zo’n vijftiger die jong probeert te doen?”

Ze keek me aan. “Mam” zei ze. “dit staat hartstikke leuk. Je bent gewoon een vijftiger die hip en modern ís. Good for you”

En ik dacht: dát is precies het antwoord dat ik zelf ook vaker mag geven. Steunend. Niet met tips of oplossingen. Gewoon vertrouwen.

Dat helpt om te blijven dansen,
voor ons allebei.


Mieke schrijft regelmatig herkenbare columns over haar fantastische rotleven.